ورزشکاران المپیک بالاترین اوج و پایین ترین پست را تجربه می کنند. پس از سال‌ها تمرین، در طول تقریباً سه هفته رقابت، نور مرکز به شدت می‌درخشد. سپس زمان بازگشت به خانه فرا می رسد و این بازگشت می تواند دشوار باشد.
سباستین بوزون/ خبرگزاری فرانسه از طریق گتی ایماژ
مخفی کردن عنوان
تغییر عنوان
سباستین بوزون/ خبرگزاری فرانسه از طریق گتی ایماژ
ورزشکاران المپیک بالاترین اوج و پایین ترین پست را تجربه می کنند. پس از سال‌ها تمرین، در طول تقریباً سه هفته رقابت، نور مرکز به شدت می‌درخشد. سپس زمان بازگشت به خانه فرا می رسد و این بازگشت می تواند دشوار باشد.
سباستین بوزون/ خبرگزاری فرانسه از طریق گتی ایماژ
LAKE PLACID، NY – مدی فانوف می گوید که هرگز اولین باری را که احساس کرد یک المپیکی شده است، فراموش نخواهد کرد. این در مراسم افتتاحیه 2018 در پیونگ چانگ کره جنوبی بود. استادیوم مملو از جمعیت بود و صدای موسیقی به گوش می رسید.
مدی فانوف از ایالات متحده در جریان پیش نمایش بازی های المپیک زمستانی پیونگ چانگ 2018 در 6 فوریه 2018 تمرین می کند.
لارس بارون/گتی ایماژ
مخفی کردن عنوان
تغییر عنوان
لارس بارون/گتی ایماژ
Phaneuf، یک ورزشکار دوگانه اهل شهر کوچک Old Forge، نیویورک، به یکی از بزرگترین مسابقات ورزشی در جهان راه یافته بود.
Phaneuf می‌گوید: «این شگفت‌انگیزترین بخش کل تجربه بود.
با این حال، چیزی که Phaneuf و بسیاری از المپیکی‌ها خیلی سریع یاد می‌گیرند این است که همه چیز همیشه طبق برنامه پیش نمی‌رود. برای برخی از ورزشکاران در بازی‌های پکن، کووید-19 بود که تجربه آنها را تغییر داد.
برای Phaneuf در سال 2018، گلودرد استرپتوکوکی بود. او مجبور شد در المپیک به تنهایی قرنطینه شود و هرگز به مسابقه نرسید. آن احساس سرخوشی از مراسم افتتاحیه به سرعت محو شد.
فانوف می‌گوید: «این واقعاً افسرده‌کننده و واقعاً غم‌انگیز بود و بعد از آن آمدن به خانه و صحبت کردن با مردم در مورد آن واقعاً سخت بود.
هالی بروکس می گوید که این یک احساس رایج در بین المپیکی ها است. بروکس یک اسکی باز دو بار المپیک است و اکنون به عنوان درمانگر در آنکوریج آلاسکا کار می کند.
از آنجایی که اکثر المپیکی‌ها مدال نمی‌گیرند و بسیاری از آنها حتی برای فینال‌ها واجد شرایط نیستند، بازگشت به خانه بعد از بازی‌ها می‌تواند سخت باشد.
بروکس می گوید: «بسیاری از ورزشکاران پس از المپیک دچار افسردگی عمیق می شوند. ورزشکاران پس از المپیک یا پس از بازنشستگی به حمایت زیادی نیاز دارند، افراد زیادی ارزش خود را فراتر از دستاوردها و نتایج ورزشی به آنها یادآوری می کنند.”
هالی بروکس که در بازی‌های المپیک زمستانی ونکوور 2010 در اینجا شرکت می‌کند، اکنون یک درمانگر مجاز است. ورزشکاران پس از المپیک یا پس از بازنشستگی به حمایت زیادی نیاز دارند، افراد زیادی ارزش خود را فراتر از دستاوردها و نتایج ورزشی به آنها یادآوری می کنند.”
آل بلو/گتی ایماژ
مخفی کردن عنوان
تغییر عنوان
آل بلو/گتی ایماژ
هالی بروکس که در بازی‌های المپیک زمستانی ونکوور 2010 در اینجا شرکت می‌کند، اکنون یک درمانگر مجاز است. ورزشکاران پس از المپیک یا پس از بازنشستگی به حمایت زیادی نیاز دارند، افراد زیادی ارزش خود را فراتر از دستاوردها و نتایج ورزشی به آنها یادآوری می کنند.”
آل بلو/گتی ایماژ
کمیته المپیک و پارالمپیک ایالات متحده یک کارگروه سلامت روان را پیش از المپیک 2020 توکیو تشکیل داد. ورزشکاران آمریکایی حاضر در بازی‌ها اکنون به یک تیم اختصاصی از مشاوران و سایر منابع سلامت روان مانند برنامه‌های سلامتی و مدیتیشن دسترسی دارند.
دکتر. جسیکا بارتلی، مدیر خدمات سلامت روان USOPC، می‌گوید که آنها همچنین از ورزشکاران پس از المپیک حمایت می‌کنند.
بارتلی می‌گوید: «ما گروه‌هایی داریم که بعد از بازی‌ها دور هم جمع می‌شوند. “این فقط یک منبع اضافی برای شما است که در بهترین حالت خود قرار بگیرید، بنابراین فکر می کنم این چیزی است که ما واقعاً سعی کرده ایم آن را عادی سازیم.”
ورزشکارانی مانند سیمون بایلز و کلویی کیم دارندگان مدال طلا نیز به عادی سازی مسائل مربوط به سلامت روان کمک کرده اند و آشکارا در مورد اضطراب جاه طلبی های خود در المپیک صحبت می کنند.
برای Maddie Phaneuf، ورزشکار دوگانه، این فشار بیش از حد بود. در اوج دوران حرفه ای خود، تنها چند ماه قبل از بازی های زمستانی 2022 در پکن، فانوف از این ورزش بازنشسته شد. او می گوید برخی از مردم تعجب کردند که چرا.
“خب، چرا بازنشسته شدی؟ المپیک امسال است، تو نمی توانستی اینقدر بیشتر دوام بیاوری؟” و مثل این است که نه، شما متوجه نمی‌شوید، من از نظر فیزیکی حتی نمی‌توانستم از رختخواب بلند شوم.»
در چند ماه گذشته خیلی چیزها تغییر کرده است. در یک روز اخیر در اوایل فوریه، Phaneuf با پوشیدن جلیقه آبی که در پشت آن عبارت “USA” نوشته شده بود، به میدان بیاتلون در لیک پلاسید، نیویورک رفت، Phaneuf یک گلوله شلیک کرد. او نفس کشید و سپس یکی دیگر را شلیک کرد.
Phaneuf به عنوان یک ورزشکار در محدوده ورزشکار نبود، بلکه به عنوان یک مربی بود. او با بچه های 13 تا 18 ساله کار می کند و به آنها در مهارت های تیراندازی و اسکی کمک می کند.
مربیگری او را با این ورزش در ارتباط نگه می دارد. در مورد سلامت روانی او، فانوف هفته ای یک بار به درمان می رود. اما هنوز یک مبارزه است. او خوشحال است که سایر ورزشکاران نیز در مورد مبارزات خود صحبت می کنند و به نظر می رسد که افراد بیشتری به آنها گوش می دهند.
“مردم در نهایت متوجه می شوند که این ورزشکاران مافوق انسان نیستند و ربات هایی مانند همه فکر می کنند. “اوه آنها یک فرد عادی هستند که مشکلات سلامت روانی خود را دارند.”
کارشناسان می گویند برای بسیاری از ورزشکاران در پکن، این مسائل ممکن است پس از از بین رفتن هیجان بازی های المپیک، واقعاً دوباره به وجود بیاید.
