[ad_1]
دخترم، گریس، امسال 13 ساله خواهد شد. طعم جیدویش را به خاطر نمی آورد. آشپزی و داستان سرایی او در هویت او نقش اساسی داشت و او می خواست بداند او کیست. نمی‌دانم که آیا نسخه‌ای از رستوران وجود ندارد که او و همسرم اسکات بتوانند با من به اشتراک بگذارند که غذای کودکی من بداند. من مردد هستم، از ناامیدی می ترسم، می ترسم از یک چیز بسیار شخصی در مورد منصاف، چیزی که او می خواهد در خانه بسازد یا نه.
از دریچه زندگی به سراسر جهان سفر کنید.
– پیگیری تاریخ مکزیک، دوگانگی آن با برنج، عناصر اصلی جدایی ناپذیر از استعمار.
– با سوزاندن ته دیگ توسط یک آشپز ماهر، برنج از یک بازیگر مکمل خفیف به یک قهرمان ثروتمند و پیچیده تبدیل می شود.
– یک غذای بادیه نشین از منصاف، بره و برنج، نشان ملی در اردن و طلسم خانگی برای دیاسپورای عرب آمریکایی در حومه دیترویت.
– سنگال که سرانه برنج بیشتری مصرف می کند، بیشتر آن را تقریباً از هر کشور آفریقایی دیگر وارد می کند و سعی در احیای گونه های داخلی دارد.
او لاف می زد و در مورد آن شوخی می کرد – که منصف “غذای ملی اردن” است، که او “بدوی واقعی” است و خانواده ما، ابوجابرها، “اردنی واقعی” هستند. پدر می گفت که پدرش در تربیت فرزندان بزرگ نیست، اما به خاطر سخاوتش در سرتاسر منطقه بدنام بود، همه جور مهمان می گرفت، مهمانی می گرفت و به همه غذا می داد.
در خاورمیانه، ایده مهمان نوازی هم یک فرقه و هم یک منطقه خونی است. مهمانان مشکوک بشقاب هایشان را انباشته و دوباره پر می کنند، خواه یک سومی بخواهند یا نه. مخصوصاً در میان عشایر، چنین سخاوتمندی امری برای بقا است – کسی که با پای پیاده از بیابان گذشته است، اهمیت آب، سرپناه و غذا را می داند. برای قرن ها، آخرین حرکت بادیه نشینان برای نگاه کردن به مهمان، کشتن یک بره یا بز گرانبها، سپس گذاشتن تاج جشن بر سر پخته شده آن بود. برای چه بدترین چیز [a Bedouin] جبرئیل اس.، استاد دانشگاه آمریکایی بیروت، در سال 1995، «بدوی ها و صحرا»، ترجمه لارنس آی. کنراد از عربی. جبار می نویسد. «وقتی مهمان بادیه‌نشینی می‌شوی، رسم بر این است که منتظر تو باشد و وقتی از غذای او می‌خوری، مطمئن شو که بهترین گوشت لاشه‌ای را که برایت کشته است، به دست می‌آوری».
منصاف استان اردن نیست. در سوریه، عراق، لبنان و بخش هایی از فلسطین رایج است. جاودانه و فراوان، تجلی مستقیم منشأ بادیه نشینان است: گوشت دام آنها، گندم مزارع آنها. برنج امضای ظریف خود را دارد – “سبک و ترد، رنگ آمیزی شده با رنگ طلایی کره، روغن یا روغن، هر دانه متفاوت از دیگری می درخشد” همانطور که توسط تس مالوس در “کتاب آشپزی کامل خاورمیانه” (1979) توصیف شده است. ) – اگرچه، جوزف ا.، استاد سیاست مدرن عرب و تاریخ فکری در دانشگاه کلمبیا. به گزارش مسد، دیر در ظرف آمد. در نسخه‌های قبل از قرن بیستم، شتر یا بز ممکن است در آب‌های چرب خودشان پخته شده باشند. به جای برنج، گوشت روی بلغور یا سیب زمینی سرخ شده محلی سرو می شد. تغییرات آب و هوایی باعث شده است که مردم محلی گوشت ها و غلات مختلف را در رژیم غذایی خود بگنجانند، اما برخی تغییرات بیشتر از نظر سیاسی عمدی ایجاد شده است، به خصوص از زمانی که شورای جامعه ملل در سال 1922 ماوراء اردن را به عنوان منطقه ای نیمه خودمختار به رسمیت شناخت که قبلا بخشی از امپراتوری عثمانی بود. باعث تحول فرهنگی شد. همانطور که مساد در کتاب خود با عنوان اثرات استعماری: ساخت هویت ملی در اردن (2001) می نویسد: «اگرچه گله های بادیه نشین به دلیل خشکسالی و یورش ها کاهش یافتند، کمپین بی تحرکی دولت استعماری، بادیه نشینان را از شترداران عشایری به مزرعه تبدیل کرد. ” عامل کلیدی این است: «اگر می خواهید ملتی بسازید، به عبارت دیگر، باید با مردم آن پایدار باشید.
[ad_2]
