چگونه پرندگان از برخورد ویرانگر دایناسور جان سالم به در بردند؟ – زومیت

زمانی که حدود 66 میلیون سال پیش یک سیارک مرگبار با زمین برخورد کرد، حوادث وحشتناکی مانند امواج شوک، آتش سوزی های جنگلی، باران های اسیدی، سونامی ها، فوران های آتشفشانی و شرایطی شبیه به هسته رخ داد. این امر حدود 80 درصد از گونه های جانوری از جمله دایناسورها را نابود کرد. با کمال تعجب، برخی از دایناسورها و پرندگان زنده ماندند.

اما چگونه برخی از گونه های پرندگان زنده ماندند و برخی منقرض شدند؟ تحقیقات جدید بر روی جمجمه پرندگان باستانی نشان داده است که گونه های پرندگانی که از جهش جان سالم به در برده اند، لوب های پیشانی بزرگتری دارند.

اگرچه دقیقاً مشخص نیست که مغز سابق چگونه به زنده ماندن پرندگان کمک می کرد. این به این دلیل است که مغز قدامی مسئول بسیاری از فرآیندها است. به گفته کریس تورس، محقق ارشد و محقق فوق دکتری در موسسه ملی علوم دانشگاه ایالتی اوهایو:

مغز قدامی ممکن است با رفتار مرتبط باشد و پرندگانی که مغز قدامی بزرگتری دارند رفتار خود را با تغییرات سریع محیطی تطبیق می دهند.

این مطالعه به صورت آنلاین در ژورنال Science Advances در 30 جولای منتشر شد و در کنفرانس سالانه انجمن دیرینه شناسی مهره داران که در 2 نوامبر سال جاری به معنای واقعی کلمه به دلیل تولد کووید 19 برگزار شد، ارائه شد.

^{تصویر فسیلی (بالا) و بازسازی دیجیتالی مغز (پایین)}

مغز پرنده

استخوان های پرندگان شکننده هستند و فسیل های ریز یا سه بعدی نادر هستند. در نتیجه، دانشمندان برای یافتن پوسته مغز پرندگان ماقبل تاریخ تلاش کردند. اما چند سال پیش، محققان فسیل نسبتاً سه بعدی پرنده ای با دندان به نام ichthyornis را کشف کردند که در دوره کرتاسه زندگی می کرد. این فسیل‌ها در 87 تا 82 میلیون سال پیش در صخره‌های کانزاس پیدا شدند. به گفته تورس:

این پرنده دارای جمجمه نسبتاً کاملی است که برای این گونه از Actiarnis بسیار نادر است. این به این دلیل است که فسیل پرندگان به طور کلی کم است. بسیاری از استخوان‌های تشکیل‌دهنده جمجمه در این فسیل‌ها حفظ شده‌اند که به ما دید کاملی از بسیاری از استخوان‌ها می‌دهد.

در نتیجه، تورس و دیگران از توموگرافی اشعه ایکس (CT) استفاده کردند که به صورت دیجیتالی ساختار مغز اسکلت و سینه را بازسازی کرد. تجزیه و تحلیل اندازه مغز پرندگان نشان داد که مغز پرندگان باستانی، مانند ichthyornis، منسوخ شده است. و مغز آنها بیشتر شبیه دایناسورها بود تا پرندگان مدرن.

^{مغز پرندگان دوران دایناسورها، مانند آرکئوپتریس و آکتیارنیس، به جای پرندگان امروزی، شبیه مغز دایناسورهای باستانی بود.}

پرندگان امروزی مغز بزرگتری نسبت به سایر قسمت های مغز دارند. مغز باستانی پرندگان امروزی بزرگتر از مغز پرندگان و دایناسورهای پیش از کرتاسه است. اگرچه ichthyurnis یکی از بستگان نزدیک پرندگان مدرن است، مغز قدامی آن به اندازه پرندگان امروزی بزرگ نیست. اما می توان نتیجه گرفت که مغز بزرگ در اجداد پرندگان مدرن رشد کرده است.

شاید پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های بزرگ‌بزرگ‌بزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها از تغییرات آب و هوایی فاجعه‌بار در طول تکامل و انقراض دسته‌جمعی پرندگان بهره‌مند شده‌اند، و این توضیح می‌دهد که چرا پرندگان امروزی می‌توانند زنده بمانند. با این حال، Actinaris مغز متورم داشت. این ساختار که تنها در پرندگان پس از انقراض دسته جمعی ظاهر می شود، به نظر می رسد مرکز فرآیندهای شناختی و بصری درگیر در پرواز باشد. کشف این برجستگی در پرندگان دایناسور نشان می دهد که مغز پرندگان باستانی پیچیده تر از آن چیزی است که قبلا تصور می شد.

تجزیه و تحلیل ساختار مغز نشان می دهد که مغز پرندگان نه تنها در یک فرآیند تمیز در طول زمان رشد می کند بلکه ساختار پیچیده ای نیز دارد. به گفته جک تسنگ، استادیار دیرینه شناسی مهره داران در دانشگاه کالیفرنیا:

پیچیدگی و سازگاری مغز پرنده یک فرآیند شفاف و خطی نیست. برعکس، با گذشت زمان، موجودات مختلف با ساختارهای متفاوت به مغز این موجودات اضافه شده است.